Het is een onmiskenbaar feit dat in opvanglocaties van het COA niet iedereen veilig is. De orde van de rechtstaat is daar ver te zoeken. Het recht van de sterkste groep of clan geldt. Er wordt niet afdoende opgetreden tegen criminele lieden die het, vanuit hun islamitische en/of culturele overtuiging, volstrekt normaal vinden om andere asielzoekers te bedreigen, met stokken te slaan, te verwonden, te verkrachten, te prostitueren en wat dies meer zij.

Terwijl deze mannen zich als gast in een land bevinden dat hen opvangt en van alle eerste levensbehoeften voorziet, gedragen zij zich alsof ze nog thuis zijn. Thuis, waar een alleenstaande vrouw of een onbedekt meisje een gratis hoer is, waar een christen of een andersgelovige vogelvrij is en waar homo’s en afvalligen de dood verdienen.

Bepaalde asielzoekers blijken hun leven en veiligheid dus niet zeker te zijn in asielzoekerscentra en andere opvanglocaties, die onder verantwoordelijkheid vallen van het COA en daarmee staatssecretaris Dijkhoff. Steeds vaker komen er berichten naar buiten dat het COA niet in staat is om ieders fysieke integriteit en psychische rust te garanderen, terwijl het COA een eigen bewakingsdienst heeft en nauw samenwerkt met de politie.

Wensdenken

Het COC heeft afgelopen week aangedrongen op gescheiden opvang voor homo’s, maar het COA wees dat verzoek af. Reden: asielzoekers moeten zo snel mogelijk leren wat de waarden en normen van de Nederlandse samenleving zijn. Met integratie kun je niet vroeg genoeg beginnen!  

Wanneer houdt dit wensdenken nou eens op? Wat is ervoor nodig om het idee van de maakbaarheid van mens en maatschappij voorgoed bij het oud vuil te zetten? Hoeveel slachtoffers moeten er nog vallen?

Zorgplicht

Wensdenken ligt ook ten grondslag aan de onderwijswet ‘Passend Onderwijs’, die sinds augustus 2014 van kracht is. Kwetsbare kinderen met leer- en persoonlijkheidsstoornissen, die flink wat extra ondersteuning nodig hebben, moeten sindsdien zoveel mogelijk naar reguliere scholen om daar stap voor stap in de gewone samenleving te integreren.

Scholen hebben tegenwoordig ‘zorgplicht’ en moeten ieder kind dat zich bij hen aanmeldt een passende onderwijsplek bieden. Dit heeft niet alleen gevolgen voor de belasting van de overige leerlingen en de docenten, maar ook voor dat kwetsbare kind. Veel kinderen zitten dan ook thuis (waar ze al dan niet onderwijs krijgen), omdat ze gewoonweg niet kunnen functioneren op een reguliere school.

Staatssecretaris Dekker heeft inmiddels het doel van de wet bijgesteld van ‘op 1 augustus 2014 alle leerlingen een plek’ naar ‘in 2020 geen kind langer dan drie maanden thuis.’ Maar desalniettemin wordt officieel niet van het principe van integratief onderwijs afgeweken.

Loffelijk streven

De afwijzende reactie van het COA op het verzoek van het COC doet mij ook denken aan instellingen van Jeugdzorg, waar ontspoorde, beschadigde en onhandelbare jongeren worden opgevangen en therapeutisch behandeld. Jongens en meisjes gemengd, omdat dat een gezonde verhouding tussen de seksen en de latere integratie in de samenleving zou bevorderen, zo was Jeugdzorg aan het wensdenken. Toen bekend werd dat slachtoffers van seksueel geweld door jongens in hun eigen groep werden verkracht en misbruikt (terwijl ze onder de hoede van Jeugdzorg waren!) bleef men doodleuk aan dit principe vasthouden. Ook toen de Nationale Rapporteur Mensenhandel adviseerde om slachtoffers van loverboys in besloten meidengroepen op te vangen, hield Jeugdzorg voet bij stuk. Integratie is van meer belang dan de fysieke veiligheid van ieder individu dat aan hen is toevertrouwd.

Nieuwkomers in Nederland te willen laten integreren in onze samenleving is een loffelijk en noodzakelijk streven. Maar het is een illusie om te veronderstellen dat het respecteren en overnemen van Nederlandse normen en waarden al direct van start kan gaan in de opvanglocaties van het COA. In ieder geval niet zoals die nu zijn opgezet en georganiseerd. En het is ronduit wreed om vrouwen, kinderen en mannen die hier naar toe zijn gekomen om in vrijheid en veiligheid te leven het slachtoffer te laten worden van deze illusie.

Zo lang de veiligheid van individuele asielzoekers onder verantwoordelijkheid van het COA niet gegarandeerd kan worden, moet er dus aan de wens van gescheiden opvang gehoor worden gegeven. Het leven en de veiligheid van vrouwen, kinderen, homo’s, christenen, afvalligen en ongelovigen zijn namelijk altijd belangrijker dan principes, gebaseerd op wensdenken. Eerst bescherming van lijf en leden, dan pas de moraal.